15 augustus geland in Ho Chi Minh City. In de bus vanaf het vliegveld naar de binnenstad blijkt al snel hoe chaotisch het hier is en hoe ontzettend veel brommers hier kris kras door elkaar rijden. Zoveel dat je de straat eerst amper durft over te steken. Pas na een half uur komen wij erachter dat ze gewoon rechts rijden (in Maleisie links). We weten al snel een hostel te vinden met een iets te vrolijke en handtastelijke eigenaresse. De volgende dag maken we een stadswandeling en gaan we naar een oorlogsmuseum. Hier zijn de misselijkmakende gruweldaden van de Amerikanen gedetailleer uitgebeeld. Wanneer we buiten komen valt het op eens op hoeveel mensen hier lichaamsafwijkingen hebben, zelfs nu nog worden hier misvormde baby's geboren als gevolg van de gebruikte chemische wapens in de Vietnam oorlog. Verder valt het op dat er op eetgebied veel Franse invloeden zijn. We gaan dan ook elke ochtend naar een luxe bakker om daar de meest lekkere broodjes te kopen. 's Avonds zitten we op kinder stoeltjes langs de straat met andere backpackers bier te drinken; erg gezellig.

We besluiten de Mekong Delta te gaan bekijken aan de hand van een 2 daagse bus/boot tour. Tijdens de trip krijgen we veel culturele info en zien we o.a. hoe kokossnoepjes gemaakt worden, gaan we naar de 'floating markets' en zien we hoe 'mee' gemaakt wordt. Wel jammer dat je zelf weinig vrijheid hebt omdat je met een grote groep wordt rond geleid.

Teruggekomen in Ho Chi Minh City hebben we alle twee na wat moeite een motor gekocht waarmee we Vietnam zullen doorreizen. We verlaten Ho Chi Minh vroeg om met de bepakte motor naar de Cu Chi tunnels (uit de Vietnam oorlog) te gaan. Ondanks dat we een kaart hebben van Vietnam, rijden we veelal op gevoel en met veel vragen naar onze bestemming. De maximum snelheid is hier 50km/h. Harder rijden wil ook niet door de drukte en de motor van Dennis die dan erg begint te roken (olie). Er is hier 250km aan tunnels gegraven op drie verschillende verdiepingen waar de mensen hun huis hadden. Dit is gedaan om aan de amerikanen te ontkomen en ze vanuit de grond aan te vallen met wapens en valkuilen. Op het terrein hoorden we constant geweerschoten en bleek dat je hier kon schieten met oorlogswapens. Dit lieten wij natuurlijk niet aan ons voorbij gaan en kochten tien patronen voor een AK47 wapen. Het wapen werd gewoon in onze handen gedrukt en red je ermee op een grote muur van zand. Dit was wel erg gaaf om te doen en gaf echt een kick.

Vanaf de tunnels willen we naar Dalat rijden (zo'n 300 km). We rijden de hele dag over kleine (on)verharde wegen met grote gaten. Af en toe in de middle of nowhere zonder dat we zelf weten waar we zijn of waar we moeten afslaan. Hier blijkt dat contactsleutel uit de motor van Dennis is getrild waardoor hij de tank niet meer kan openen. De motor staat nog wel op het contact dus loopt nog wel. Westerlingen kom je hier niet meer tegen en de bevolking spreekt geen Engels. Wanneer we meerdere mensen de weg vragen sturen ze je allemaal andere kanten op. Toch weten we de snelweg (enkelbaans en vol gaten) terug te vinden, het wordt donker en Dalat is nog 200 km rijden dus stoppen we zwart van het stof in een plaats waar de snelweg doorheen loopt. Om de sleutel voor Dennis zijn motor te fixen gaan we naar de lokale beunhaas die al snel talloze sleutels uitprobeert.
Geen van allen passen ze maar hij heeft (tot onze grote frustratie) het wel voor elkaar gekregen de motor van het contact af halen, waardoor die niet meer kan starten. Later blijkt Cor z'n reservesleutel te passen en is het opgelost.

De volgende dag vroeg opstaan om de hitte voor te zijn en de rit richting Dalat voort te zetten. We staan verstelt van de manier van rijden van bussen en vrachtwagens die op de meest vreemde plekken inhalen. Ze noemen deze weg een snelweg maar het is vergelijkbaar met een versleten landweggetje met grote kuilen en gaten. Na twee uur te hebben gereden, zijn we op de helft en stoppen voor iets drinken. Dan blijkt dat de uitlaat van Cor zijn brommer totaal is afgebroken. De lokale beunhazen zitten hier echt overal en laten dit aan de overkant lassen.

Eenmaal aangekomen in Dalat blijkt het hier een stuk koeler te zijn, namelijk 20graden. We verblijven in een zeer luxe en grote kamer en eten s' middags onze eerste loempia's. Om toch weer een sleutel voor Dennis zijn motor te krijgen vragen we een 'sleutelman' langs de kant van de weg. Hij kijkt even in het contactslot, vijlt wat aan een nieuwe sleutel en heeft binnen een minuut een nieuwe passende sleutel gemaakt. Lang leve Vietnam!

Bedankt voor alle leuke reacties en tot zover de eerste week Vietnam.

Afdingen:
Er worden hier veel zaken op straat verkocht (en opgedrongen) al snel weten we een fake Oakley zonnebril te kopen. Afdingen gaat als volgt: voor een bril vraagt de verkoper 90.000 Dong (3euro), je verteld dat dit veel te duur is en biedt 30.000. De verkoper kijkt je aan alsof je gek bent en je wacht net zo lang todat hij 70.000 vraagt, dan verhogen wij het bod naar 50.000 en hij geeft zijn laatste bod 60.000. Vervolgens pak je uit de portemonnee 50.000 en pakt hij het alsnog aan.