We verbijven langer in Hanoi dan in andere steden om onze motoren voor een goede prijs aan andere toeristen te kunnen verkopen. Na 6 dagen weten we de weg zonder kaart te vinden en doen we voor de verandering weinig omdat er regelmatig potentiele kopers komen kijken. Zodoende hebben we tijd om naar de kapper (die buiten op de hoek van een kruispunt staat) te gaan en brengen we een bezoekje aan de bios en een oude franse gevangenis.

Na beide motoren te hebben verkocht voor 80% van de aanschafwaarde (aan niets wetende toeristen) gaat de reis verder naar Laos. Vanuit Hanoi gaan we met een 26 uur durende busreis naar Luang Prabang in Loas. Vanwege het slechte weer rijdt de bus via de hoofdstad Vientiane. Kort voordat we daar zijn geeft de buschauffeur ons een brief waarop staat dat de bus niet verder rijdt en wij maar moeten overnachten in Vientiane. We moeten zelf nieuwe bustickets halen om toch naar Luang Prabang te komen, hiervoor hebben ze ons een deel van het bedrag terug gegeven, maar waarschijnlijk niet genoeg. Wij en drie andere backpackers hebben hetzelfde probleem en gaan hier uiteraard niet mee akkoord. De buschauffeur spreekt geen Engels maar met wat hulp van een Vietnamees eisen we dat de chauffeur de tickets moet regelen. Aangekomen in Vientiane zegt de buschauffeur dat alles goed komt en we 2 min. op hem moeten wachtten. Wij vertouwen het niet, terwijl wij wachtten volgt Dennis de chauffeur. Deze weet toch te ontkomen en de bus blijkt ook er snel vandoor te zijn gegaan. Uiteindelijk weten we via een kantoortje op het busstation voldoende geld terug te krijgen en kunnen we zelf nieuwe tickets te halen. Zo gaan we met de tuktuk naar een ander busstation en kunnen alsnog verder, al is dit niet in een slaapbus. Uiteindelijk komen we na 35 uur reizen en 2 uur wachtten 's ochtends om 6 uur aan in Luang Prabang. Het bijzondere is dat we nu totaal niet boos of geergerd waren door deze tegenslagen. Iets dat voor het backpacken waarschijnlijk anders was geweest, 'just take it as it comes'.

De eerste dag in Luang Prabang een wandeling door de stad gemaakt en veel monniken en tempels gezien. Ook de berg Phousi beklommen, eenmaal bovenop de berg staat er een tempel vanwaar je een schitterend uitzicht hebt over de stad met aan beide zijden een grote rivier. De nacht in het eerste hostel beviel ons niet zo goed, mede doordat de eigenaar ons wees op inbraken bij de buren. De volgende dag maar opzoek naar een ander hostel, deze was snel gevonden (voor de helft van het geld met daarbij een heerlijke veranda). Daarna een brommer gehuurd en richting een silk village gereden om te zien hoe men hier tassen en kleding maakt van zijde. Onderweg kwamen we nog langs Luang Prabang International Airport, wat z'n naam niet echt eer aan doet met een enkele landingsbaan en slechts 8 vluchten op een dag. Toch wordt er door toeristen veel gebruik gemaakt van dit vliegveld omdat busritten vaak een hel zijn in het regenseizoen (wij zien dat meer als een uitdaging). Na een rit door blubber op de motor komen we aan in de village en bekijken een paar shopjes waar ze handgemaakte spulletjes verkopen. In de villages valt het pas op hoe arm de mensen zijn en dat men leeft in hutjes zonder riool of stromend water. Opvallend is dat de mensen er hier ondanks alles gelukkig uit zien. De mensen zijn hier echt heel vriendelijk, langs de weg en in de dorpjes staan kleine kinderen te zwaaien en roepen 'Sabai-dii' wat hallo betekend. Diezelfde dag gaan we met de motor over een blubberpad naar een olifanten village, hier rijden we een half uur op een olifant en gaan vervolgens over het blubberpad terug. Omdat de tank bijna leeg is nemen we een andere weg terug om sneller bij de bewoonde wereld en daarmee een tankstation te komen. De kleigrond is spekglad en we gelijden met de motor alle kanten op, ondanks dat we rechtuit sturen glijdt de motor telkens naar het laagste punt of gat in de weg. Hierdoor gaan we twee keer zachtjes onderuit. Deze woeste ervaringen in de middle of nowhere met prachtige landschappen maken het voor ons wederom een geweldige dag. s'Avonds in een bar spreken we andere backpackers over de Kuang Si waterval en besluiten hier de volgende dag een tuktuk naartoe te gaan. Een leuke bergrit van 30km langs villages dat al met al een uur duurt. Deze waterval is de mooiste en grootste die we tot nu toe gezien hebben, erg indrukwekkend hoe het water over de rotsen tussen de bamboe doorstroomt. Onderaan de waterval is het water wat rustiger en hangt er een touw aan een boom boven het water. Dit kunnen wij uiteraard niet weerstaan en slingeren zo het stromende water in. Wanneer we een avond later aan het poolen zijn met andere backpackers vragen zij ons mee te gaan boalen omdat dit in tegenstelling tot de cafes niet om 11:30 uur sluit. Net als de locals bowlen we op blote voeten, waarbij de locals de ballen het liefst zo ver en hoog mogelijk door de lucht gooien, we hebben erg gelachen.

Voor de Gibbon Experiance vertrekken we met de nachtbus naar Huai Xai naar het noorden van Laos, de busreis was een spektakel. Zo gleed de bus door de modder soms dwars op de weg, lagen er enorme rotsblokken op de weg en heeft de buschauffeur de hele weg alleen gereden. De buschaffeur hield zich wakker door ijswater in zijn gezicht te smeren en af en toe de bus even aan de kant te zetten en een frisse neus te halen. De volgende dag worden we met een pickup truck naar de rand van de jungle gebracht. Hier moeten we door een paar kleine riviertjes lopen en brengt een 4x4 ons (wij, vijf lotgenoten en zeven locals) zover mogelijk richting onze boomhutten. Vanwege de regen is het kleipad in de jungle erg blubberig en glad, bovendien zijn de sporen van de 4x4 jeeps soms tot 0,5m diep uitgesleten. Na een paar hondert meter komen we voor het eerst vast de zitten, iedereen moet uit de jeep en helpen drukken. Dit doen we 5 uur lang iedere paar hondert meter (zie video). Het laatste stuk moeten we lopen en maken we voor het eerst gebruik van de zipplines (kabelbanen tot 100m hoog en met gewelige uitzichten). Deze zijn gespannen tussen bergentoppen en boomhutten. Dit is de enige manier om snel grotere afstanden af te leggen. Tegen de avond komen we aan in onze boomhut op meer dan 30 meter hoogte, waar we de komende twee nachten blijven slapen. Het uitzicht is helemaal geweldig en het liefst willen we zelf ook zo'n ding in onze tuin. 's Avonds krijgen we eten dat door de locals is gemaakt en via de zipplines bij ons wordt gebracht. We krijgen gekookte groente met 'sticky rice' dat is een bonk rijst dat zo plakkerig is dat het vast aan je tanden gaat zitten. Omdat het om 6 uur al donker is zitten we nog even samen in de hut wat te kletsen en gaan vroeg slapen. De volgende dag vroeg op om meer zipplines te doen en de gibbons (apen) te zien. Het pad is erg modderig en overal zitten bloedzuigers op het pad die enorm snel in je schoenen kunnen kruipen, met alle bloederige gevolgen vandien. Eenmaal in de volgende boomhut aangekomen horen we het geluid van de gibbons en zien we wat bomen bewegen in de verte, we zien de gibbons springen maar helaas te ver om er een foto van te maken. Na een zware dag van veel hiken in de blubber en al die zipplines ben je vies en zitten je voeten onder het bloed, dan verlang je naar een heerlijke douche. Ook hier hebben ze een geweldige oplossing voor; douchen in de open lucht in de boomhut douche met uitzicht over de jungle, een woord: geniaal! s' Avonds krijgen we voor de verandering weer die sticky rice en helaas ook bij het ontbijt en de lunch.

Terug naar Luang Pranbang nemen we dezelfde nachtbus die 12 uur zal duren. Helaas komt de bus om 3 uur 's nachts de berg niet op en begeeft de versnellingsbak het. We moeten 7 uur wachtten op een volgende bus. Deze komt al snel vast te zitten in de blubber op de onverharde weg, dit zal nog meerdere keren gebeuren. Op sommige stukken is de weg geblokkeerd vanwege aardverschuivingen die het asfalt van de berg hebben laten afglijden of juist ernome bergen zand op de weg hebben geduwd. Uiteindelijk krijgen we nog een lekke band en zo komen we 12 uur later dan verwacht aan in Luang Prabang. Lang leve het vervoer in Laos.